Μια πόλη μες την τρέλα
Un oraș nebun
μα εσύ καρδία μου γέλα
dar tu, iubirea mea, râzi
ξέχασε όλα τα παλιά
uită tot trecutul
πιασμένοι απ’ το χέρι
ținându-ne de mână
κι αυτό το καλοκαίρι
și-n vara aceasta
θάλασσα, ήλιος κι αγκαλιά
mare, soare și îmbrățișări
Σα ναυαγοί, σα ροβινσώνες
Ca naufragiații, ca Robinsonii1
δίχως νόμους και κανόνες
fără legi și reguli
σ’ ένα νησί μαζί μου θα ‘ρθεις
pe o insulă cu mine vei veni
που δεν το ‘χει ούτ’ ο χάρτης
pe care nu o știe nici harta
σα ναυαγοί ερωτευμένοι
ca niște naufragiați îndrăgostiți
μέσα στ’ όνειρο χαμένοι
pierduți în visare
θα ξεχάσουμε μωρό μου τα παλιά
vom uita, iubirea mea, trecutul
Μια πόλη μες τη τρέλα
Un oraș nebun
στην αγκαλιά μου έλα
în brațele mele vino
τίποτα τώρα μην σκεφτείς
nu te gândi la nimic acum
στο κύμα να χαθούμε
în valuri să ne pierdem
να ξαναγεννηθούμε
ca să ne naștem din nou
φύγαμε όσο είναι νωρίς
să plecăm cât timp este încă devreme
